Mijnbouw is een kenmerk van onze soort. Zo spelen kolencentrales nog steeds een grote rol in ons land. Natuurlijk is er voor sommige grondstoffen mijnbouw nodig, zoals zand, grind en kaolien. Het lijdt echter geen twijfel dat het landschap er na de mijnbouw niet goed uitziet. Dat is een van de redenen waarom de wet nu reclamatie voorschrijft, d.w.z. het landschap in zijn oorspronkelijke staat herstellen, of in ieder geval in een functionerend ecosysteem. Daar zijn redenen voor.Ten eerste zien zulke landschappen er natuurlijk niet goed uit.

En het verlies van zo\’n landschap is voor de meeste gebieden onaanvaardbaar. Inderdaad, niemand wil hier en daar een maanlandschap. Om nog maar te zwijgen van de instabiliteit en de schade die het aan buurten kan toebrengen.Er zijn natuurlijk verschillende manieren om deze drooglegging aan te pakken. Verreweg de eenvoudigste manier is om \’de natuur zijn gang te laten gaan\’ en te wachten tot de vegetatie zich op natuurlijke wijze herstelt. Dit is echter niet zo eenvoudig als het lijkt. Ten eerste is steengroevegrond zeker niet de vruchtbare leem die planten nodig hebben. In sommige gevallen zijn ze zelfs giftig voor planten.

Onnodig te zeggen dat uitheemse soorten vaak als eerste verschijnen en in wezen voorkomen dat andere inheemse soorten zich vestigen. En dat is niet wat we willen. Het is daarom begrijpelijk dat deze aanpak in wezen niet wordt gebruikt. Echter, herbebossing met geselecteerde boomsoorten is heel gebruikelijk. Boomwortels verstevigen de hellingen van aard- en zandbergen en bossen zijn een van de grootste stabilisatoren in ons land. Maar zelfs dit is niet overal toepasbaar.Ten slotte zijn er meren die worden aangelegd op voormalige open mijnterreinen. Deze hebben als bijkomend voordeel dat ze centra van recreatie en toerisme worden voor mensen, waarbij steden en dorpen verder profiteren. Het is geen wonder dat ze zo populair zijn.